چو فه رهاد، قوله نگ شيرين ئه لگرم مه چم ده دامان مانيشت بمرم
(شاعر: ولي محمد اميدي)
مثل فرهاد تيشه شيرين را بر ميدارم و ميروم در دامان كوه مانشت بميرم

ئه گه ر چی رویی قه ت ناچی له یادم ده که م یادت به یادی تووه شادم

ریشم سپی بیت وه ک مامه پیره به گوچانیش بروم توم هه ر له بیره نامه ئه نووسم به چاوی گریان له یادت ناکه م به حه قی قورئان

گیانه دوریکه م قه ت مه گره له دل / بولبول عاشث بیتناتوری له گول چونکه بولبولیش ئاواتی گوله منیش یاذی تو هه ر له ناو دله!!!

هه تادل ده كه وئ
له ترپه و ليدان
قه تره يه خوينم
تا مابئ له گيان
هه تاهه ناسه م
بكاهاتوچو
قه ت له بير ناچيت
خوشه ويستي تو

نازانم چؤن باست بكم تاكؤ دلت باور بكات شيعر نيه بوت بنوسم تاكو وه سفي جوانيت بكات خوشم ئه وي هه تا ئه مرم لعنت له وه ي درو ئه كات

چنی غمگین،چنی دلگیر پاییز گلومه بغض غم میگیره پاییز

غروبی سیر ا داغش گیره کردم که گلباخی ا باغا میره پاییز

له و روژه توم دیوه په ریشانه دلی من
شه یدا زه ده وو به سه رو سامانه دلی من

از روزی که رخسار تورا دیده ام
دل دریایی من طوفانیست

چاوه کانت دو کوتر بون
هرچه ندم کرد
مالی نه بون
دایان
له شه قه ی بال
له مه به ستم حالی نه بون

چشم های تم دو کبوتر بودند که هر کاری برای اهلی کردنشان کردم اما.. نشد
زدند به اوج پرواز و از راز دل من باخبر نشدند

چوی که ریدم سیت چوس بید نهردی
چای که ریختم برات چش بود نخردی

چاوت جوانه
گوپت پانه
ماچت ناکه م رمضانه
هه لی اگرم بو جه ژنانه ...

چشمت خوشکله
لوپت تپله
بوست نمیکنم چون رمضونه
میزارمش واسه عیدونه ...

ئه و کاتانه ی بیرت ده که م پرپر ئه بم له گریانه به لام به جگه له ته نیایی نایه لم که س په ی بزانه اه ئه مشه و تکام له چاوم کرد ئیتر هه نده بوت نه روانه دلیشم رازی کردووا شه وان نه گریوو نه له کوانه

هنگامی که به یادت میافتم پر میشم از گریه ای که بجز تنهایی نمیزارم کسی بفهم اه امشب به چشمانم التماس کردم که دیگه اصلا نگاهت نکنند دلم را هم راضی کرده ام شبها نگریدو نگوید کجاست........

هه ر باخی گولی وهک توی تیا بیت هه رگیز ئه وباخه خه زانی نابیت

اگر هر باغی گلی مثل تو داشته باشه هرگز دچار خزان نمی شود

شةوقي أوويي تؤية رووناکي دپي سةوداسةرم بؤ تريفةي ماهي أووت ضةن بص‌سةروسامانة شةو

شوق ديدار روي تو روشني‌بخش دل سودايي من‌است بي‌ فروغ ماه رويت، جلوه و جلايي ندارد شب